1 sierpnia 1944 r., na rozkaz Komendanta Głównego AK gen. Tadeusza „Bora” Komorowskiego w Warszawie wybuchło powstanie. Przez 63 dni powstańcy prowadzili z wojskami niemieckim walkę, której celem była niepodległa Polska. Chcieli uwolnić kraj od niemieckiej okupacji i dominacji sowieckiej.
Powstanie Warszawskie było największą akcją zbrojną podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Planowano, że potrwa kilka dni - trwało ponad dwa miesiące. Jego militarnym celem było wyzwolenie stolicy spod niezwykle brutalnej niemieckiej okupacji, pod którą znajdowała się od wybuchu wojny, zapoczątkowanej we wrześniu 1939 r.
Rozkaz o wybuchu powstania padł 31 lipca 1944 r. Dowódca AK gen. Tadeusz „Bór” Komorowski uzyskał akceptację co do rozkazu od Delegata Rządu Jana S. Jankowskiego.
1 sierpnia 1944 r. do walki w stolicy przystąpiło ok. 40-50 tys. powstańców. Tylko co czwarty z nich liczyć mógł na to, że rozpocznie ją z bronią w ręku.
Przez 63 dni powstańcy prowadzili heroiczny i samotny bój z wojskami niemieckiego okupatna. Trud i brak perspektyw na dalszą walkę doprowadził do podpisania układu o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie dopiero 2 października 1944 r.
W czasie walk zginęło ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Poległo również ok. 3,5 tys. żołnierzy z Dywizji Kościuszkowskiej. Straty ludności cywilnej były ogromne i wynosiły ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które po powstaniu zostało niemal całkowicie zrównane z ziemią. Aż trzy miesiące po zakończeniu powstania, specjalne oddziały niemieckie, przy używając dynamitu i ciężkiego sprzętu, niszczyły resztki stolicy Polski.
Do niemieckiej niewoli trafiło ponad 15 tys. powstańców, w tym 2 tys. kobiet. Wśród nich niemal całe dowództwo AK, z gen. Komorowskim, mianowanym przez prezydenta RP Władysława Raczkiewicza 30 września 1944 r. Naczelnym Wodzem.
